Αυτό είναι το τρίτο τεύχος της «στάσης». Ένα έντυπο δρόμου που επιθυμεί να συμβάλει στην ανάδειξη της νέας επισφαλούς συνθήκης όχι μόνο στο πεδίο της εργασίας αλλά και στις ζωές μας.
Τη χρονιά που μας πέρασε το κράτος και το κεφάλαιο επιτέθηκαν με πολιορκητικό κριό στο ασφαλιστικό. Χιλιάδες εργαζόμενοι κατέβηκαν στο δρόμο, αντιλαμβανόμενοι την αγριότητα αυτής της επίθεσης. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, όμως, για ακόμη μία φορά προσπάθησαν να διαχειριστούν αυτή την εναντίωση, παρά να οξύνουν τη σύγκρουση. Παρά το προφανές καπέλωμα, η αγανάκτηση των εργαζομένων και η διάθεση για έμπρακτες απαντήσεις ήταν διάχυτη. Έτσι, κατεβήκαμε κι εμείς και συναντήσαμε στο δρόμο κόσμο που δεν εκφράζεται από την «γραμμή» των συνδικαλιστικών οργάνων. Ανάμεσα σε αυτούς και εργαζόμενους/ες που αποφάσισαν να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους και να οργανωθούν σε σωματεία και συλλογικότητες βάσης, στήνοντας από την αρχή τις αντιστάσεις στα σχέδια των αφεντικών.
Δομές οργάνωσης μέσα στις οποίες ο κόσμος που συμμετέχει προσπαθεί να επεξεργαστεί και να καθορίσει ο ίδιος τις μορφές και τα περιεχόμενα του αγώνα, κάνοντας έμπρακτη κριτική τόσο στη γραφειοκρατία και τη διαμεσολάβηση του παραδοσιακού συνδικαλισμού, όσο και στην παθητικότητα των ίδιων των εργαζόμενων, η οποία στρώνει το έδαφος σε αυτές τις λογικές αντιπροσώπευσης και διαμεσολάβησης. Είναι συλλογικότητες αγώνα που, αν και ξεκινούν με βάση ζητήματα και διεκδικήσεις του κλάδου τους, προσπαθούν να σπάσουν αυτόν τον «συντεχνιασμό», ανοίγοντας ζητήματα στο σύνολο της κοινωνίας και δείχνοντας την αλληλεγγύη τους και σε άλλους εργαζόμενους που αγωνίζονται και διεκδικούν. Ιδιαίτερα σημαντική είναι και η αντιστοιχία λόγου και δράσης αυτών των σωματείων και συλλογικοτήτων βάσης, τα οποία ξεπερνούν τη λογική της αγωνιστικής πλειοδοσίας και των μεγάλων «επαναστατικών» ρητορειών των παραδοσιακών εργατικών σωματείων και ενώσεων, καθώς σκοπός τους είναι η πραγμάτωση των στόχων που θέτουν μέσα από μαχητικές πρακτικές και δράσεις, οι οποίες, τις περισσότερες φορές μάλιστα, βγαίνουν από τα στενά θεσμικά πλαίσια που οι υπόλοιποι φορείς θέτουν.
Βλέποντας όλα αυτά τα ενδιαφέροντα στοιχεία στην οργάνωση και τον αγώνα αυτών των εργαζομένων, κρίναμε σκόπιμο να καλέσουμε αυτόν τον κόσμο σε μία δημόσια εκδήλωση, για να μοιραστούμε τις αγωνίες μας σχετικά με την επισφαλειοποίηση των ζωών μας και να μοιραστούμε μαζί τους εμπειρίες οργάνωσης και αγώνα. Στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στις 21 Ιουνίου συμμετείχαν εργαζόμενοι από τη Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου Αθήνας, το σωματείο Σερβιτόρων-Μαγείρων της Αθήνας, το περιοδικό ΡΕΠΟ που εκδίδεται στο χώρο του εμπορίου στην Αθήνα, πρωτοβουλίες από τη Θεσσαλονίκη (από το χώρο των τηλεπικοινωνιών και σερβιτόροι/ες). Εκτός από τους παραπάνω είχαμε καλέσει και τους Βιβλιοφρικάριοι, που όμως δεν κατάφεραν να παρεβρεθούν στην εκδήλωση. Για να ξαναβρεθούμε με τον κόσμο που κατέβηκε στις πορείες, να δημιουργήσουμε δεσμούς και να δικτυωθούμε.
Η εκδήλωση είχε 80-100 άτομα και διήρκησε 3-4 ώρες. Στην εισήγησή μας επιχειρήσαμε να αναλύσουμε τις νέες συνθήκες εργασίας και ζωής που κωδικοποιούνται με τον τίτλο «γενιά των 700 ευρώ». Προσπαθήσαμε να καταγράψουμε τη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται και να εξετάσουμε κάποια ζητήματα που φαίνεται να επανακαθορίζονται μέσα σε αυτή. Μόνιμη δουλειά για 40 χρόνια ή εναλλαγή στις εργασίες, περισσότερο κράτος «πρόνοιας» ή μη ιεραρχικές μορφές κοινωνικής αυτοοργάνωσης, ατομική κινητικότητα ή συλλογική οργάνωση στους χώρους εργασίας, πυρηνικές-αστικές οικογένειες ή ελεύθερες συμβιώσεις, ήταν μερικά από τα ζητήματα/ερωτήματα που θελήσαμε από τη μεριά μας να βάλουμε στη συζήτηση. (Η εισήγηση της εκδήλωσης βρίσκεται στο: https://stasiepisfaleias.wordpress.com/)
Μετά από την εισήγησή μας η κουβέντα επικεντρώθηκε στην εμπειρία του κόσμου που συμμετέχει σε αυτά τα σωματεία και τις συλλογικότητες βάσης. Στη σύστασή τους, στην οργάνωση, στις μορφές δράσης τους, στις συνελεύσεις και στα εργαλεία που διαθέτουν για τη διαφύλαξη των χαρακτηριστικών αυτών των δομών (όπως π.χ. το καταστατικό του σωματείου). Τι έχουν αποκομίσει σε επίπεδο εμπειριών και σχέσεων, πώς παρεμβαίνουν στο μικροεπίπεδο της καθημερινότητας στους εργασιακούς χώρους και πώς μπορούν να τα αξιοποιήσουν όλα αυτά στην οργάνωση επόμενων αγώνων. Το ενδιαφέρον των συμμετεχόντων ήταν μεγάλο και οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή. Πολύς κόσμος ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τέτοιες κινήσεις. Απέναντι στη χρεοκοπία και απραξία των κεντρικών συνδικαλιστικών φορέων η θέληση για έμπρακτη αντίσταση παίρνει σάρκα και οστά μέσα από αυτές τις κινήσεις.
Η εκδήλωση αυτή ήταν ένα ακόμη βήμα στην προσπάθειά μας να δημιουργήσουμε δεσμούς και να δικτυωθούμε με τον κόσμο που θέλει να αντισταθεί στα αφεντικά και τα κάθε λογής σχέδιά τους, που θέλει όχι μόνο καλύτερους όρους στη δουλειά του, αλλά και να επανακτήσει ολόκληρη τη ζωή του. Να βρούμε τα πεδία που μπορούμε να συναντηθούμε, να ανοίξουμε τις συζητήσεις, να επανοικειοποιηθούμε την ιστορική μνήμη των αγώνων, να οργανωθούμε και να δράσουμε. Γιατί οι απαντήσεις μας θέλουμε να είναι συλλογικές και να είναι στο δρόμο.
Stasiepisfaleias 