ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2009 ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΛΑ – ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ

1^Η ΜΑΗ 2009

ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΛΑ

ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ, ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΙ, ΜΑΝΑΤΖΕΡ, ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΟΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΩΣ ΑΠΟΡΡΟΙΑ ΚΑΠΟΙΩΝ ΑΚΡΑΙΩΝ ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΩΝ

ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ, ΟΙ ΑΟΡΑΤΟΙ, ΕΠΙΣΦΑΛΕΙΣ, ΑΝΕΡΓΕΣ, ΜΑΥΡΟΙ, ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ, ΕΝΟΙΚΙΑΖΟΜΕΝΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ,

ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 10.00 ΠΛ. ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ

ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ/ΕΣ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

κείμενο της συντακτικής ομάδας εντύπου Στάση στο συνεχές τρέξιμο των επισφαλών σχέσεων (https://stasiepisfaleias.wordpress.com/)

Κρίση ή

η Ιστορία δεν έχει τελειώσει ή

όλα τώρα ξαναρχίζουν.

Ξαφνικά εδώ και κάποιους μήνες το φάντασμα μιας έντονης ανησυχίας άρχισε να κυριεύει τις ιθύνουσες τάξεις. Εκεί που όλοι οι στατιστικολόγοι, οι μάνατζερ και στρατιές των οικονομολόγων μας διαβεβαίωναν ότι όλα βαίνουν καλώς για την ανίκητη αγοραία οικονομία κάποιες συσπάσεις στο πρόσωπο των τραπεζιτών, διάσπαρτες αυτοκτονίες δισεκατομμυριούχων, τραυλίσματα, επιφυλακτικότητα, ματαιώσεις διαλέξεων από γκουρού της οικονομίας άρχισαν να μας ψυλλιάζουν. Για την επερχόμενη οικονομική κρίση. Ένα σύμπτωμα μόνο της υποβόσκουσας ασθένειας του καπιταλιστικού συστήματος Μια καρδιακή προσβολή στο σώμα του καπιταλισμού, που δεν είναι δυνατόν να μην έχει σχέση με την κατάσταση της υγείας ολόκληρης της καπιταλιστικής μηχανής. Μιας μηχανής που στην συνάντηση της με τους κρατικούς θεσμούς εδώ και ούτε δύο αιώνες υφαίνει αμείλικτες και καταστροφικές συγκρούσεις στην παραγωγή και στη διανομή των αγαθών και των υπηρεσιών. Η οικονομική κρίση που ξεκίνησε στο χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν ήταν πάρα ένα πρώτο σοκ στο κυκλοφοριακό σύστημα της μηχανής που παράγει κέρδος και ταξικές διαιρέσεις και ονομάζεται εδώ και κάποια χρόνια καπιταλισμός. Ένα σοκ που μεταδίδεται σαν πυρκαγιά σε όλα τα δαιδαλώδη παρακλάδια του που έχουν κυριεύσει τη ζωή μας.

Σαν μια πρώτη απάντηση σε αυτό το σοκ οι αφελής απολογητές του συστήματος έσπευσαν να αποκαθηλώσουν κάποια από τα ανδρείκελα τους που με επιμονή επένδυαν στο image τους τόσα χρόνια. Τα λεγόμενα golden boys. Αυτούς που μέχρι χθες τους πρόβαλαν σαν σύμβολα επιτυχίας, δυναμικότητας, απόλαυσης της ζωής, νοήματος. Μια κίνηση πανικού που προσδοκούσε να θολώσει την πραγματικότητα. Να μεταθέσει το διακύβευα από μια κριτική του συστήματος σε μια καταδίκη κάποιων αδίστακτων κερδοσκόπων. Οι πανικόβλητοι απολογητές, τα think tanks, και οι υπόλοιποι μπουρδολόγοι στη συνέχεια καταδίκασαν το «ακραία κερδοσκοπικό κεφάλαιο» λες και ο καπιταλισμός δεσμεύεται ηθικά για το ποσοστό του κέρδους. Είναι εμφανές ότι πολιτικός στόχος ήταν να μυστικοποιηθεί η κρίση. Να αποδοθεί σε ακραίους καπιταλιστές για να μην πληγεί ο πυρήνας της νέο – φιλελεύθερης ιδεολογίας. Η οικονομία της αγοράς, η ιδιοκτησία και το ατομικό κέρδος ως θεμέλιος λίθος των κοινωνικών σχέσεων. Το τέλος της ιστορίας που διακήρυσσαν οι καπιταλιστές θεωρητικοί στις αρχές του 90 μάλλον άρχισε να προεικονίζει το δικό τους τέλος. Αυτό που ουσιαστικά πυροδοτήθηκε από την κρίση ήταν η ανεπάρκεια του νεοφιλελευθερισμού στην πιο ιδεολογική μορφή του να διεκδικεί ότι βρίσκεται στο επίκεντρο των πάντων. Ότι αποτελεί την μόνη διέξοδο αυτής της κοινωνίας. Σε πολλά μυαλά άρχισαν σπίθες νέων κομμουνισμών να ξαναφουντώνουν. Αυτή ήταν μια τεράστια πολιτική ήττα του καπιταλισμού.

Εμείς και η κρίση

Ποιοι είμαστε εμείς. Εμείς δεν είμαστε άλλοι από αυτούς που τόσο καιρό, μήνες, χρόνια αιώνες βιώνουμε στην καθημερινότητα μας την μάχη για ζήσουμε χωρίς να πρέπει να υποστούμε τον εκβιασμό της εργασίας, το άγχος της απόλυσης, την αποξένωση του χρήματος. Εμείς που εργαζόμαστε για να τα βγάλουμε πέρα, που κλέβουμε στο supermarket, που κουρασμένοι από την αγώνα για επιβίωση σαπίζουμε το βράδυ στα ριάλιτι και στις σαπουνόπερες μη έχοντας δυνάμεις να κάνουμε κάτι άλλο. εμείς λοιπόν αυτή την κρίση του συστήματος το αδιέξοδο του και πρωταρχικά το δικό μας αδιέξοδο μέσα σε αυτό το ζούμε πολύ πριν ξεσπάσει η κρίση. Τα αφεντικά, οι αιώνιοι αντίπαλοι μας, οι συνεργάτες μας κατά άλλους για να ρολάρει η οικονομία έχουν εφεύρει άπειρους τρόπους για να αναβάλουν την κρίση.

Τη δεκαετία του 70 όταν οι κοινωνικές συγκρούσεις πίεζαν τα αφεντικά και την κερδοφορία του μηχανεύτηκαν πολλούς τρόπους άμεσα αποτελεσματικούς. Έβγαλαν με το outsourcing τις θέσεις εργασίας στο εξωτερικό, για να εκμεταλλευτούν φθηνότερους μισθούς, βάζοντας γυναίκες μέσα στην εργατική δύναμη, αντικαθιστώντας εργάτες με υπολογιστές κι άλλα μηχανήματα και φέρνοντας τα φθηνά εργατικά χέρια των μεταναστών, οι εργοδότες κατάφεραν να κατεβάσουν τους μισθούς των εργαζόμενων, ακόμη κι όταν αυτοί παρήγαγαν περισσότερα εμπορεύσιμα αγαθά. Τα αποτελέσματα ήταν προβλέψιμα. Από τη μια μεριά, ανέβηκαν τα κέρδη των επιχειρήσεων (αφού τελικά οι εργάτες παρήγαγαν όλο και περισσότερο, πληρωνόμενοι όλο και λιγότερο). Από την άλλη μεριά, μετά από λίγα χρόνια, οι στάσιμοι μισθοί των εργατών αποδείχθηκαν ανεπαρκείς για να τους επιτρέψουν να αγοράζουν τους αυξανόμενους καρπούς της εργασίας τους

Έτσι, μετά τη δεκαετία του 1970, ξεπρόβαλε μια άλλη καπιταλιστική κρίση, καθώς φαινόταν στον ορίζοντα μια άσχημη οικονομική ύφεση. Αλλά η κρίση αυτή δεν επεκτάθηκε, επειδή ο καπιταλισμός βρήκε έναν τρόπο να την αναβάλλει: τα μαζικά χρέη. Αφού οι εργοδότες κατάφερναν να κρατούν τους μισθούς χαμηλούς, ο μόνος τρόπος για να πουλούν τους καρπούς τις ολοένα κι αυξανόμενης παραγωγής ήταν με το να δανείζουν στους εργάτες χρήματα για να αγοράζουν αυτοί ό,τι ήθελαν. Οι επιχειρήσεις επένδυαν τα ανερχόμενα κέρδη τους στην αγορά νέων τίτλων χρεογράφων, που υποστηρίζονταν από υποθήκες εργατών, από καταναλωτικά και πιστωτικά δάνεια. Οι κάτοχοι τέτοιων τίτλων χρεογράφων γινόντουσαν, με τον τρόπο αυτό, δικαιούχοι των μερισμάτων των μηνιαίων πληρωμών, που έκαναν οι εργάτες για τα δάνειά τους. Στην πραγματικότητα, τα επιπρόσθετα κέρδη, που προέρχονταν από τη διατήρηση των μισθών των εργατών σε χαμηλά επίπεδα, τώρα διπλασίαζαν τον φόρο των εργοδοτών, οι οποίοι κέρδιζαν τις ψηλές πληρωμές των τόκων, ξαναδανείζοντας μέρος αυτών των κερδών πάλι στους εργάτες!

Η αναβολή της λύσης της κρίσης στα 1970 το μόνο που κατάφερε ήταν να προετοιμάσει το δρόμο για μια μεγαλύτερη κρίση τώρα. Οι ραγδαίες αυξήσεις του καταναλωτικού δανεισμού στα 1980, στα 1990 και μετά το 2000, ιδίως στα πλαίσια του κόσμου των απελευθερωμένων αγορών, δημιούργησε ψηλά πλεονάσματα κερδοσκοπίας και διαφθοράς (πρώτα με την “φούσκα” του χρηματιστηρίου και μετά με την “φούσκα” της κτηματομεσιτικής αγοράς). Επιπλέον, επιβάρυνε εκατομμύρια Αμερικανών με ανυπόφερτα χρέη. Από το 2006, οι πιο πιεσμένοι δανειολήπτες – οι ονομαζόμενοι “sub-prime” – δεν μπορούσαν πια να πληρώσουν αυτά που χρωστούσαν. Τότε άρχισε η ελικοειδής κατηφόρα αυτού του οικοδομήματος

Το λεγόμενο δανειοληπτικό γκρέμισμα, όπου καταρρέει το σύστημα ατομικοποίησης του κοινωνικού κράτους.

Αυτή η κατάσταση δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστο και το ελληνικό καπιταλισμό. Τη ψωροκώσταινα που τα αφεντικά της τρέχουν με ένα από τους μεγαλύτερους ρυθμούς κερδοφορίας. Ο ντόπιος κοινωνικός σχηματισμός έχει αρχίσει να νοσεί και κομμάτια των αφεντικών στην προσπάθεια τους να επιβιώσουν καταστρέφουν μικρό- αφεντικά . Προφανώς και δεν έχουν κάποια νέα ιδέα για το πώς να βγουν από αυτή την κατάσταση. Γι αυτό ακολουθούν την πεπατημένη. Απολύσεις, επίθεση στους μισθούς, διαθεσιμότητες, κρατική βοήθεια στους τραπεζίτες, νέα σχέδια φορολόγησης. Προσπαθούν να μας συμπιέσουν όσο μπορούν μήπως και τη βγάλουν καθαρή. Ο εν Ελλάδι καπιταλισμός νοσεί και ο άγγελος της ιστορίας μας καλεί να επιτελέσουμε το ιστορικό μας ρόλο. Να του δώσουμε μια να σπάσει.

Δεν θέλουμε να πληρώσουν τα αφεντικά την κρίση

Τα θέλουμε όλα

Αυτή τη στιγμή λίγο πριν την πρωτομαγιά του 2009, εν μέσω μιας πραγματικής κρίσης του καπιταλισμού αρχίζουμε και πιστεύουμε ότι μπορούμε να τα θέλουμε όλα. Είναι απλά γελοίο να ζητάμε να επιστρέψουμε στην κατάσταση του κράτους προστάτη, που πετώντας μας λίγα ψίχουλα θέλει απλά να μας κλείσει το στόμα. Η οικονομική κρίση είναι κρίση εμπιστοσύνης όλο και μεγαλύτερων κομματιών της κοινωνίας απέναντι στο σύστημα που είναι ανίκανο να καλύψει βασικές ανάγκες. Είναι ανίκανο γιατί απλά δεν μπορεί από θέση να θυσιάσει τα κέρδη και την εξουσία του. Είναι άρπαγες, αλλά, επιπλέον, οφείλουν να είναι τέτοιοι. Γιατί μόνο έτσι λειτουργεί το σύστημα τους.

Ο καπιταλισμός δεν είναι παρά ένα πλιάτσικο, κάτι παράλογο στην υπόστασή του και καταστρεπτικό στην εξέλιξή του. Το τίμημα για κάποιες σύντομες δεκαετίες ευημερίας, που πάντοτε όμως χαρακτηρίζονταν κι από τις απάνθρωπες ανισότητες, ήταν οι περίοδοι των κρίσεων. Σε αυτή την ιστορική συγκυρία που διανύουμε στόχος είναι να οξύνουμε την επίθεση μας σε αυτό τον κόσμο που δεν μπορεί να υποσχεθεί πια τίποτα ούτε καν στον ίδιο του τον εαυτό.

Σε αυτές τις ιστορικές στιγμές που ζούμε δεν υπάρχει κανένας λόγος να θυματοποιούμαστε μετρώντας τις πληγές της κρίσης στη ζωή μας. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια πρόκληση που μπορεί να ανοίξει νέους δρόμους για την κοινωνία. Αυτό που απαιτείται από την πλευρά όλων των κοινωνικών κομματιών είναι βγουν από μια κατάσταση μεμψιμοιρίας, φόβου, καλλιεργημένης άγνοιας και να συνειδητοποιήσουν τη συλλογική τους δύναμη. Τη δύναμη να γράφουν ιστορία.

Οι επερχόμενες εξεγέρσεις μας περιμένουν…